“U was het die mijn nieren vormde,
die mij weefde in de buik van mijn moeder.”
Psalm 139:13b
Het kan je zomaar overvallen
op een onstuimige zaterdag, op een windstille zondag.
Ondanks dat het leven gaat zoals het gaat,
lijkt het alsof je er even geen deel van uitmaakt.
Het enige wat je kunt doen is met verwondering om je heen kijken.
Om met verbazing te constateren
dat je ademt, dat je ogen wijd open zijn.
Besta je echt? Bestaat je wereld echt?
Het duizelt je. Dit idee, deze gedachte:
dat jij je ervan bewust bent. Van jezelf, van je vrienden,
van alles wat zich afspeelt tussen hemel en aarde.
Maar dan roept de plicht jou
(er moet gewerkt worden, gegeten, gepraat, gezwegen).
Verwondering is noodzakelijk, verbazing onontbeerlijk.
Zolang jij je er maar voortdurend bewust van blijft
hoe onopgesmukt praktisch je leven is.
Hoe verstandig alledaags je handelen.
Jan Spoelstra