“Toen ik in het verborgene gemaakt werd,
kunstig geweven in de schoot van de aarde,
was mijn wezen voor u geen geheim.”
Psalm 139:15c
Wie je daadwerkelijk bent. In hoogst eigen persoon.
Jazeker. Af en toe op van die stille momenten.
Dan lijkt het zo duidelijk. Wie je bent. Hoe jij je voelt.
Het idee is dan zo dichtbij. Je eigen persoon.
Als een mooie bloem, een kleurrijke vlinder.
Je kunt het bijna aanraken. Wat wezenlijk is.
Wat werkelijk en waar is.
Maar vaker ontglipt het je. De gedachte wie je wilt zijn.
Het verlangen wie je wilt worden.
Is het vreemd? Je bent immers nooit alleen.
Je bent altijd samen, met elkaar, verbonden, gehecht.
Zoals zangers in een koor, muzikanten in een orkest.
Ook al is het vaak niet van buiten zichtbaar,
ook al is het doorgaans niet te onderscheiden.
Je bent er wel. Je zelf. In hoogst eigen persoon.
Zo echt als een stamelend gebed,
zo werkelijk als een uitgestoken hand.
Jan Spoelstra