De kerk, jij en ik en al die andere gelovigen, zijn in blijde verwachting. In afwachting van wat nog komen gaat, wat is beloofd. Wat dat is en wanneer dat komt weten wij niet, zelfs de mens Jezus wist het niet, Hij wees op de Vader die dit zal laten gebeuren. Wachten is niet makkelijk, het kan zelfs frustrerend zijn. Gelukkig hebben wij Iemand bij ons die ons gerust kan stellen. We hebben de Geest als onderpand, als Trooster. Hij is één met de Vader en de Zoon. Hij kent Gods plan en werkt eraan mee. Onderweg neemt Hij ons mee en bemoedigt Hij ons: hou vol, het gaat echt gebeuren.
Zo wachten we af, niet lijdzaam, maar actief, op onze manier en met onze gaven meewerkend aan de vervulling van de beloften. In blijde verwachting, dat gevoel is niet aan iedereen gegeven, maar ik hoop dat jullie allemaal je er iets bij voor kunnen stellen. Er is al leven, er is al beweging. Zo is het ook met de tijd tussen die eerste Pinksterdag en straks de laatste dag. Wij leven in die tijd, we mogen leven voelen en beweging, in je eigen leven, in de kerk en ook in de wereld. Alle gebeurtenissen kun je interpreteren als voetstappen van de komende Christus. In dat afwachten is er maar één ding van belang: dat we genoeg olie hebben om met brandende lampen de bruidegom te verwelkomen.
Wat die olie concreet inhoudt weet ik niet, maar het beeld is duidelijk: voorbereiding en geduld horen bij deze tijd.
Blijf zo uw Heer verwachten, o duur gekochte kerk(leden).
Koos lange