We zijn gestart met een trektocht. Jij en ik, de één huppelend, de ander zuchtend en steunend. Nee, let niet op je fysieke conditie, deze trektocht vraagt geen lichamelijke inspanning. Let wel op je motivatie: verlang je naar het einddoel? Of heb je geen idee waar we naar toe gaan?
Zie je onderweg al die prachtige panorama’s? Of zie je hoofdzakelijk die struikelblokken onderweg? Hoor je al die anderen die met je meelopen? Of heb je je oordopjes in met jouw favoriete muziek?
En wat neem je mee op die trektocht? Wat eten en drinken voor onderweg, maar heb je ook aan reserve olie gedacht?
Ik vind het best wel uitdagend om samen met jullie aan die trektocht te beginnen, en dat terwijl ik op maandag gewoon weer mijn dagelijkse dingetjes doe en zelfs deze tekst aan het intypen ben.
We gaan lopen onder leiding van een gids: Paulus. Dat is niet de eerste de beste, hij is zelf ook een keer lelijk verdwaald op een andere trektocht, hij weet wat het is om een verkeerde afslag te nemen.
Hij is zelfs tekeer gegaan tegen mensen die een andere (de juiste) afslag hadden genomen, maar nu is hij een betrouwbare gids. Alleen is hij niet altijd zo makkelijk te volgen; zijn route stelt ons vaak voor vragen: wat bedoelt hij nou eigenlijk? Hopelijk komen we er samen uit en kunnen we onder zijn leiding het beoogde doel bereiken.
En let ook op die man die helemaal voorop loopt, volgens mij is dat Jezus zelf! Dat is mooi, ik ben verbaasd en blij dat Hij de moeite heeft genomen om met ons mee te lopen. Je zou zeggen dat er in de wereld wel belangrijker zaken spelen dan met een stel Eudokianen mee te lopen, maar kennelijk vindt Hij onze trektocht echt heel belangrijk en wil Hij dat wij samen, en allemaal, het einddoel halen.
Je kan de trektocht ook zien als een soort wedstrijd, niet zo dat je anderen moet verslaan, maar een wedstrijd om te zien wie de trektocht tot een goed einde brengt. En, nogmaals, het gaat niet om een lichamelijke prestatie, dan zou een ziek gemeentelid kansloos zijn en zeker degene die ons onderweg ontvallen zijn, nee het gaat om een route die begint in de wieg en eindigt bij het graf; voor de één een makkie, voor de ander een loden last. Maar die wedstrijd kunnen we winnen. Ik geef een tekst mee uit de brief aan de Hebreeën; nadat in hoofdstuk 11 allerlei mensen zijn genoemd die dezelfde trektocht/wedstrijd hebben gelopen en die ons nu staan aan te moedigen (!?), staat in hoofdstuk 12 deze bemoediging en aansporing:
“Nu wij door zo’n menigte geloofsgetuigen omringd zijn, moeten ook wij elke last van ons afwerpen, evenals de zonde waarin we steeds weer verstrikt raken, en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof: met de vreugde voor ogen die voor Hem in het verschiet lag, heeft Hij het kruis verdragen en de schande ervan aanvaard, en heeft Hij zijn plaats ingenomen aan de rechterzijde van de troon van God. Laat tot u doordringen hoe Hij standhield toen de zondaars zich zo tegen Hem verzetten, opdat u niet de moed verliest en het opgeeft.”
Hebben jullie dat in de gaten: “de vreugde die voor Hem lag”? Laat dat ook voor ons de motivatie zijn: aan het eind van die trektocht wacht de Vader ons op om ons welkom te heten in zijn huis! Prachtig toch?
Koos Lange, ik loop ook mee!
