Voor de meesten van ons zit de vakantie er weer op en zijn de “normale” taken op school of werk weer opgepakt. Ik hoop dat iedereen daar weer veel energie voor en plezier in heeft. Ook in de kerk begint het vergaderseizoen weer. Eén van de grote onderwerpen dit seizoen is de manier waarop het pastoraat ingevuld moet gaan worden. Daar is al over geschreven voor de vakantie. Ik hoop dat op niet al te lange termijn het gesprek hierover met jullie allemaal gaat starten.
In die opzet is één ding heel belangrijk, nl. dat we allemaal meedoen. Lid zijn van een gezin is zoiets moois, zeker als je let op wie de Vader is. Is het dan toch iets van: “voor wat hoort wat”? Ja en nee.
Ja, als je het ziet als een vanzelfsprekende reactie op wat je gekregen hebt. Nee, als je dat zo opvat dat je met je inzet iets terugverdient of bijdraagt aan je geluk. In de Heidelbergse Catechismus worden een paar vragen gesteld over “de goede werken”. Eerst wordt uitgelegd dat onze goede werken altijd tekort zullen schieten om onze schuld in te lossen. Dan wordt verteld dat God onze goede werken wel graag ziet en ze zelfs wil belonen. En vervolgens wordt de vraag gesteld: Zorgt deze leer er niet voor dat mensen juist zorgeloos en goddeloos worden? En het antwoord is: Zeker niet. Het kan niet anders dan dat iedereen die door het geloof in Christus geënt is, vruchten van dankbaarheid voortbrengt; daarbij wordt gewezen op Matt. 7:18, waar staat: “Een goede boom kan geen slechte vruchten dragen, of een slechte boom goede vruchten dragen.” Een zekere vanzelfsprekendheid dus. Zoals in die gelijkenis waarin iemand die tienduizend talent schuld had, maar uit medelijden zijn schuld werd kwijtgescholden, eenzelfde houding had moeten hebben tegenover de ander, die hem “slechts” 100 denarie schuldig was. Hij vergat de betekenis van het “Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven wie ons iets schuldig was.” Toen hij dat niet deed werd zijn heer woedend.
Dat heeft iets weg van “voor wat hoort wat”, maar is toch niet een manier om iets te verdienen, maar een vanzelfsprekende reactie: dankbaarheid. Ik wens ons allemaal een houding toe die past bij het grote cadeau dat we van onze Vader in Christus hebben gekregen.
Koos Lange